Sessizlik

Odam kireç badanalı,

kır istasyonu binası kadar beyaz
tam sessizlik gibi;
ayışığında ağaran
tavuk kemiklerinden daha beyaz,
temiz süprüntü
ve tam sessizlik gibi.
Ardımda beyaz bir heykel var
ve açık saçık bakireler gibi büyüyen
kauçuğa benzer dillerini çıkaran
beyaz bitkiler var
ama hiçbir şey söylemiyorlar.

Tek karanlık olan saçımdır

beyaz ateşte yandı o

ve yalnızca kömürdür.

Boncuklarım da siyah,

yirmi göz yukarı yükseldi

volkandan

tamamen kıvrılmış olarak.

Kalemimdeki sözcüklerle

dolduruyorum odamı.

Sözcükler sızıyor kalemden çocuk düşürür gibi.

sözcükleri vızıldıyorum havanın içine

ve onlar geri geliyorlar duvar tenisi topları gibi.

Hâlâ sessizlik var.

Sessizlik her zaman.

Kocaman bir bebeğin ağzı gibi.

Sessizlik ölümdür.

Her gün gelir şaşırtıcılığıyla

omzumda oturmaya, beyaz bir kuş

ve gagalar siyah gözleri

ve ağzımın

titreyen kırmızı kasını.

Anne Sexton

Çeviri: Dilek Değerli

nasıl ansam kendimi

Ağaçtım bir defasında, bağlıydım,

Sonra sıyrıldım bu bedenden, hür bir kuş oldum

Tutsakken bir oyukta,

Çatırdayan pis bir yumurtadan azat olundum.

Neyim, nerden geliyorum, nereye gidiyorum, unuttum.

Ne çok bedene girdim,

Sert diken, firari geyik.

Akağaç dallarına dostum bugün,

Yarın gövdesine diş bilerim.

Ne zaman başladı bu suç,

beni dölden döle yüzdüren bu köçek dansına?

Fakat içimde bir başlangıç – belki de bir bitiş – ezgiler söylüyor,

Firarımdan alıkoyan beni.

Bu suçun okundan kaçasım var,

ki kum tanelerinde, yaban ördeklerinde arar beni.

Belki an gelir tanırım kendimi,

Bir güvercin, yuvarlanan bir taş belki.

Salt bir sözcük eksik işte!! Nasıl ansam kendimi?

Başka bir lisanda mesken tutmadan.

Ingeborg Bachmann

Çeviri: Ö. Gürkan Erdem

geçip gitti o günler...

"geçip gitti o günler,

o günler,

kirpiklerimin arasından"