Şiir, Edebiyat, Kültür, Sanat

30 Kasım 2019 Cumartesi

tutkulu bir çiçeğin duası


"alnında bir yer var
kullanılmamış bir yalnızlık
sanki durmadan bir çiçeğin kenarını anlatıyor bana"

Seyyidhan Kömürcü, Dünya Lekesi, syf.38

"Bir tutkuya ihtiyacım vardı, yarattım. Ama tutku acıya götürüyor insanı ya da acıyı insana getiriyor. İnsanın acısı tutkusundan mı doğuyor, tutkusu mu acısından bilmiyorum. Onu çok özlüyorum.

Ayfer Tunç, Aşıklar Delidir ya da Yazı Tura, syf.11

27 Kasım 2019 Çarşamba

Şans Meleği



Gözlerini kıstı. Yerde sürünerek yaklaşan gölgelere baktı. Gerilmişti. Gayri ihtiyari bir hamleyle elini tabancasına götürdü. Bir fabrikada özel güvenlikçiydi uzun yıllardır. Silah kullanma yetkisi de vardı. Gerektiğinde hiç çekinmezdi silah kullanmaktan. At, avrat, silah kültürüyle büyümüştü çünkü. Gittiği eş dost düğünlerinde şan şöhret uğruna bir şarjör mermi sıkmaya bayılırdı ama şimdi korkmuştu gölgelerden. 

Önce yaşlılığa verdi korkusunu, sonra gölgelerden biri başını kaldırıp hırlayınca: “Hay aksi! Hırsız sandıydım. Köpekmiş meğer” dedi. Rahatlamıştı. Biraz evvelki gerginliğinden eser kalmamıştı üzerinde. Nöbet kulesinden dışarı çıkıp projektörün ışığını görüş açısını daha net aydınlatacak şekilde ayarlamaya çalıştı. Zifiri karanlığı ışığı emen ve emdikçe doymak nedir bilmeyen aç bir canavara benzetti. 

İçeri girip döner koltuğa oturdu. Masanın üzerinde duran gazeteye uzandı. Büyük puntolu haberleri inceledi. Spor sayfasındaki tahminleri dikkate alarak küçük hacimli bir “iddaa” kuponu doldurdu hevesle. Arka sayfa güzelini uzun uzun süzdü. Bulmaca hastasıydı. Çengel bulmaca sayfasını özenle katlayıp gazeteyi biraz daha önüne çekti. Boynunda asılı duran yakın gözlüğünü takarak ilk soruyu okudu. “Bir Japon giysisi.” “Kimono” sözcüğünü yazdı ilk kutuya. “Tıp Dilinde Kuyruk Sokumu Kemiği.” Altı harfli. Bilmiyordu. Geçti. “Avrupa'da Bir Ülke.” Yedi harfli. Başını kaşıdı. “Almanya da olabilir, Belçika da.” Yazmadı. Diğer kutuya odaklandı. “Sanatta yöntem, akım.” Dört harfli. Gözünü kısıp düşündü. “Yok, çözülmeyecek, yahu amma da zor bulmaca hazırlamışlar” dedi öfkeyle. Gazeteyi masanın ortasına doğru savurdu.

Kalktı. Görev başında yasak olmasına rağmen dışarı çıkıp sigara yaktı. Nöbet kulesinin etrafında bir tur attı esneyerek. Uykusu gelmişti. Saate baktı. Onikiyi geçiyordu. Yüzünü göğe çevirdi. Bir süre öyle kaldı. “Bizimki de yaşamak mı? Ömrümüzü nöbet kulesinde çürüttük” diye hayıflandı. İlk nöbet tuttuğu günleri düşündü. Karşı köyde oturan köylülerin koyun ve keçileriyle uğraşmaktan bıkmıştı o yıllarda. Köylüler geceleri tel çitleri kesiyor, gündüzleri çiti kestikleri yerden boş araziye bırakıyorlardı sürülerini. Fabrikanın etrafı beton duvarla çevrilince koyun, keçi peşinde koşmaktan kurtulmuşlardı.  Duvarın örülmediği günlerden birinde sık böğürtlenlerin arasına kaçan bir tekeyi vardiya arkadaşlarıyla uzun süren uğraşıdan sonra yakalamış, tekenin sahibine öfkelendiklerinden midir nedir o hırsla kesip, öğle yemeğinde bir güzel pişirip yemişlerdi keçiyi. Akşam sürüsündeki eksiği fark ederek keçisini soran köylüye yalan söylemiş, “görmedik” demişlerdi hep bir ağızdan. Köylünün şikâyeti üzerine yapılan soruşturmayı yalan yanlış ifadeler vererek atlatmışlardı. “Gençlik işte” dedi pişmanlıkla. “Cahillik.”

“Şimdi olsa yapar mıydım? Yapmazdım elbette. İnsanı yanılgılarıyla yüzleştiren pişmanlıkları vardır. Keçi olayı da, güvenlik elemanı olmak da benim pişmanlığım. Şu saatten sonra ne yapsam nafile. Zamanı tersine akıtmam, işimi değiştirmem mümkün değil. Burada çakılıp kaldım, şanssızlık işte şanssızlık” diye yakınarak elini salladı.

Tanrı ona seçme özgürlüğü verseydi içinde bir şans meleği yaşatmasını isterdi. İhtiyacı olduğunda cin ya da peri gibi çıksın ortaya. Ne söylerse anında yerine getirsin. Olacak şey miydi bu? Değildi tabiî. Aklından geçenlere güldü. Onun hayâllerini gerçekleştirecek bir şans meleği hiç olmamıştı bu güne değin. Sahip olamadığı hayâllerle değil, sahip olduğu gerçeklerle yaşamayı tâ çocuk yaşlarından itibaren öğrenmişti aslında. Üzülmüyordu ruhunu acıtan gerçeklere. Kabullenmişti. Gerçek ona göre değişmeyendi. Sabit kalandı. Bir yük gibi taşınması, yürekte saklanması gereken acıydı. Bu yüzdendi belki de, insanların sabit kalan yaşamlarının renksizliğini, yenilgilerinin tekrarını şanssızlık olarak niteleyerek, acılarını gizlemelerinin sebebi.

“Anne babanı değiştiremezsin. Ulusunu, tutkularını, tuttuğun futbol takımını, berberini, belli bir yaştan sonra işini değiştiremezsin oğlum,” dedi kendi kendine. Omzunu silkti. İçeri girdi tekrar. Defalarca okuduğu, ezberlediği kule talimatına göz gezdirdi. Pilli el radyosunun sesini kıstı. Saat başı kurulması gereken elektronik güvenlik sistemine kalemini okuttu. Telsiz telefonu alıp diğer kulelerdeki vaziyeti sordu arkadaşlarına. Asayiş berkemaldi. Her zaman yaptığı gibi saat üçe kadar biraz yatıp uyuyabilirdi artık.

Önce ayakkabılarını çıkardı. Omzundaki MP-5 tabanca ağırlık yapıyordu. Tabancayı çıkarıp girişteki çelik askılığa taktı. İyice hafiflemişti. Koltuğu yana çekip oturdu. Ayaklarını masaya uzatıp uykuya daldı.

Sabaha karşı gözlerini kırpıştırarak uyandı. Her tarafı uyuşmuştu. Kollarını koltuğun arkasına atarak gerindi. Saate baktı. Güvenlik sistemini kurma vaktini neredeyse üç saatten fazla kaçırmıştı. Vardiya şefi sistemi niçin kurmadığını soracaktı mutlaka. “Boş ver. Ucunda ölüm yok ya. Uydururum bir mazeret” dedi. Ayakkabılarını giydi. Çekmeceden nöbet defterini, silah ve mühimmat teslim tutanağını çıkarıp imzaladı. Kulenin altında çeşme vardı. Hem yüzünü yıkamak hem de uyuşan bedenini canlandırmak için kapıya yöneldi. Gözleri çelik askıya ilişince irkildi. Geceleyin kendi elleriyle çelik askıya taktığı MP-5 tabanca bıraktığı yerde durmuyordu.

Şaşırmış, öfkelenmiş, gözbebekleri irileşmişti bir anda. Silah demek namus demekti bu yörede. Tabancayı askıdan kimin alabileceğini düşündü. Hırsızlık, ya da gece denetimi geldi aklına. Diğer seçeneklere ihtimal dahi vermedi. Ne yapacaktı şimdi? Karar vermekte zorlandı. Panikleyerek masanın etrafında hızlı adımlarla cin çarpmış gibi dolandı. “Namusum gitti, silah demek namus demektir” dedi. Hiptonize olmuş gibi sürekli “Namusum gitti oyyy, namusum. Şimdi ben bu lekeyle, bu utançla nasıl yaşar, insan içine nasıl çıkarım?” diye hayıflanırken kararını vermişti. Kendisiyle alay edilmesine, gülünüp dalga geçilmesine izin vermeyecekti.

.
.
.

Gözlerini kıstı. Sonra birdenbire belindeki 7.65’lik Kırıkkale tabancayı kılıfından çıkardı. Yatağına mermi sürdüğü namluyu çenesine dayadı. Hiçbir şey düşünmeden, gözünü bile kırpmadan tetiği çekti.

O’da ne? Tabanca tutukluk yapmıştı. Patlamıyordu.

“Tanrı’dan şans meleği istiyordun oğlum. Gördün mü bak, melek namludaymış” dedi.

Sonra bastı kahkahayı. Hâline bakıp güldü, delirmiş gibi, çılgınlar gibi katıla katıla güldü. Kendini unutmuş, Dünya’yı unutmuştu gülmekten.

h@nna m.




21 Kasım 2019 Perşembe

bir aşk... b'aşka bir geçit, başka bir anlatım.


Dino Buzzati, okumaya değer bir yazar. Eren Cendey'in çevirdiği "Bir Aşk"ta Buzzati orta yaşta bir erkeğin genç bir fahişeye duyduğu saplantılı aşkı anlatıyor. Konu ilk bakışta klişe gelebir belki ama Buzzati kurduğu cümleler ve anlatım tarzıyla klişe gibi görünen sıradan/basit/eprimiş bir konuyu sıradanlığın köhneliğinden alıp başka bir boyuta taşıyor. 

"Sana ihtiyacım var benim, bunu itiraf ediyorum, seni görmeye ihtiyacım var"

Dino Buzzati, syf.145
Çeviri: Eren Cendey

7 Kasım 2019 Perşembe

Aslan/Öykü


Onu ilk gördüğümde elindeki çakısıyla kavak ağaçlarının kabuklarını yontuyor, eski evlerine birkaç oda daha eklemek için çatıyı onaran babasına yardım ediyordu. Yaşı yaşıma denk sayılırdı ama boyunun benden uzun olduğu belliydi. Evet, boylu posluydu. Gürbüz, güçlü kuvvetli ve kendinden emin görünüyordu. Uzaktan seyrettim bir süre. Hemen yaklaşmadım yanına. Kabuğunu soymayı bitirdiği kavağı önce bir ucundan, sonra diğer ucundan kaldırıyor, sonra yığılmış ağaçların arka tarafına doğru ustaca yuvarlıyordu tek başına. Onu izlediğimi anlamıştı aslında. Umursamaz davranıyordu. Soymayı yeni bitirdiği bir kavağı arka tarafa yuvarlamak için hazırlanırken gidip ağacın diğer ucundan ben de tuttum. Sesini çıkarmadı. Bakışıyla yardımıma onay verdi. Ağacı, soyulan kavakların arasına birlikte yuvarladık.  Başka bir kavağa yöneldiğinde “Çakırların torunu musun?” sorusuyla sessizliğini bozdu. “Evet” dedim. “Artık her yaz geleceğim. Benim adım Mehmet” diyerek elimi uzattım. “Ben de Aslan” dedi gözleri ışıldayarak. El sıkıştık. Kavakları soyarken ben ona yaşadığım şehri anlattım, okulumu, denizi. O bana ağaçları, kuşları, yaban çiçeklerini, yer altı mağaralarını.

İş bitmeye yakın, sert bir kabuğun arasına sıkışan çakıyı çıkarmak isterken çizilen parmağından akan kanı silmek istedi. Engelledim. “Kan kardeş olalım mı Aslan?” dedim. Başını salladı. Çakısıyla parmağımın ucunu hafifçe çizdi. Eliyle bastırıp kanın dışarı çıkmasını sağladı. Kanlı parmaklarımızı birbirine bastırdık.  Tanışıklığımız böyle başlamıştı. O gün; Aslan’la hem arkadaş, hem kan kardeş olmuştuk.

Her yaz tatilinde okullar kapanır kapanmaz köye gidiyordum. Bütün vaktimiz dağda, bayırda geçiyordu. Bir gün koyunları meraya götüren çobanlardan kaval çalmayı öğreniyorduk. Başka bir gün Maruf denilen tepeye kadar gidip Helenistik Roma döneminden kalma uygarlığın izlerini keşfetmeye çalışıyorduk. Aslan ortaokuldan sonra liseye gitmemişti. Civar köylerde inşaat işleri yapan babasına yardım ediyordu. Bu yüzden de yöreyi çok iyi tanıyordu. Cin gibi derler hani. Öyle bir çocuktu. Zekiydi. Uyanık, meraklı ve her şeyi çabucak öğrenen.

Dere tepe dolaşırken, ben İngilizce dersinde öğrendiğimiz sözcükleri, cümle kalıplarını anlatıyordum, okuduğum kitapların kahramanlarını. Jim Hawkins’i, Raskolnikov,Julien Sorel, Küçük Ağa ve İnce Memed’i. Aslan bana doğayı anlatıyordu. Üzüm asması nasıl budanır, budama esnasında kaç göz bırakılırsa üzüm olur, kaç gözde asmanın çubuğu güçlenir, ağaçlara aşı nasıl yapılır, hangi bitki hangi hastalığa iyi gelir, hepsini Aslan’dan öğreniyordum.

Liseyi bitirdiğim yıl, Define Adası’nın kahramanı Jim Hawkins’in öyküsünden müthiş etkilendiğini söylemişti. Sebebini sorduğumda “gel benimle” demiş, Gökdere’ye, dedeme ait kara söğütlerin bulunduğu araziye götürmüştü beni. Dere boyunca ilerledikten sonra söğütlerin etrafını saran yabani kuşburnu  dikenleriyle örtülü kayaların altından Maruf’a uzanan gizli bir geçit bulmuştu. Köyde herkesin dilindeydi Maruf.  “Maruf’un  altı Roma altınıyla dolu” efsanesini sık sık duyuyordum  amcamdan. Define bulan var mıydı? Bilinmez. Fakat bulan olsa duyulurdu, mutlaka belli ederdi kendini hazine peşindekiler.


Aslan’la birlikte köydeki yeraltı mağaralarının bir çoğunu gezmiştik. Gökdere’deki geçidi bilen yoktu. Kuşburnuların altına giren bir tilkiyi izlerken oradaki oyuğu tesadüfen keşfetmişti Aslan. “Başka kimse biliyor mu?” dedim. Parmağıyla sus işareti yaptı. “Sır” dedi. “İkimizden başka bilen yok. Kimseye anlatmadım.” O zamanlar, Aslan iyi bir inşaat kalfasıydı artık. Kuşburnuların altında keşfettiği oyuğu bir kişi sığabilecek ölçüde genişletmişti. Meraklanmıştım. “Hadi” dedim. “Durmayalım.”

Önce etrafı kolaçan ettik. Ardından sürünerek oyuktan içeri girdik. Karanlıktı. El fenerini yakarak yüz metre kadar dizlerimizin üzerinde V harfine benzeyen dehlizde ilerledik. Nefes nefese kalmıştım. “Çıkışı var mı?” dedim Aslan’a. “Az ilerde geniş bir mağaraya çıkılıyor. Oradan ilerisine daha bakmadım Memo” dedi. İlerlemeyi sürdürdük. Mağaraya vardık. Duvarda çeşitli kabartmalar vardı. Yerde mezar taşlarına benzeyen yekpare kaya parçaları dikkat çekiyordu. Korktum birden. “Burası mezarlık olmasın, hadi geri dönelim” dedim. İtiraz etmedi Aslan. Çıktık. Gördüğümüzü başka kimseye anlatmamaya yemin ettik.

Ertesi yıl üniversiteye başlamıştım. Okul bitene kadar Aslan’ı bir daha görme fırsatım olmamıştı. Yaz tatillerinde eskisi gibi köye de gidemiyordum.  Stajlar, yeni çevre, yeni bir şehir derken Aslan’la olan maddi bağım neredeyse kopma noktasına gelmişti. O askerliğini yapmış, evlenmiş, çoluk çocuğa karışmış, köyümüzün kadrolu bekçisi de olmuştu. Yabancıların sık sık köyün bulunduğu yörede dolaştığını işitiyordum aile büyüklerimden. Nüfusun giderek azaldığı Maruf’ta, bekçilik için Aslan’ın tercih edilmesi en isabetli karar diyordu amcam.

Üniversiteyi bitirince teklifleri değerlendirip yurt dışına gittim. Çalışma hayatı sürprizlerle doludur. Orada tanıştığım bir yayıncının önerisiyle yaratıcı yazarlık eğitimlerine kaydoldum.  Yabancı bir ülkede konuşacağınız, ilişki kuracağınız kişi sayısı sınırlıdır. Siz orada ne kadar kalırsanız kalın, ait olduğunuz yer başka bir yerdir. Başka bir toprak. Başka bir dil. Başka bir kültür. Bu gerçeği ne yaparsanız yapın değiştiremezsiniz. Oraya kök salamazsınız. Günler geçtikçe yalnızlaşır, bazen bulunduğunuz şehre, insanlara yabancılaşırsınız.  Bu durum herkeste böyle midir? Elbette kişiden kişiye değişebilir. Benim açımdan sorun olmadı diyenlere itirazım yok fakat günler böyle geçiyordu ve ben yeni arkadaşlıklar kurmakta sıkıntı çekiyordum. Giderek içime kapanıyordum. Başlayan her yeni arkadaşlıkta Aslan’ı arıyordum sanırım.  Sorun buydu. Beni en iyi anlayacak kişiyi yakınımda istiyor, onun doğallığını özlüyordum. Mektuplaşıyorduk onunla. Defineciliğe, tarihi sikkelere merak sarmıştı. Roma dönemine ait resimli kataloglar istemişti benden. Göndermiştim. Ara sıra deniz manzaralı renkli kartpostallar yollamayı da ihmal etmemiştim. Zor günlerdi. Ve o zor günlerde düştüğüm kuyudaki bitkisel hayattan kendimi yazmaya vererek çıkmıştım.

Yazmak, derdini başkalarıyla konuşarak anlatmakta zorlanan insanların ruhunda bitip tükenmek nedir bilmeyen anlaşılma açlığını bastıran zihinsel bir eylemdir. Kelimeler, hayatın yalnızlık vadisinde sıkışıp kaybolmuş ve orada açlıktan, susuzluktan kıvranan yazarı besleyebilecek tek gıdadır belki de. İpil ipil yağan bir yağmurun güzelliğini andıran tümceler birikip azgın bir sele dönüştüğünde, önüne kattığı her şeyi tâ ki bir nehir, ya da deniz buluncaya kadar sürüklemeye başlar. Yazarın aradığı deniz, kendisini anlayacak okurdur aslında. Çünkü kelimelerin muhatabını büyüleyen, onu esir alan  güçlü bir hükümranlığı vardır. Bu öyle bir hükümranlıktır ki yeri geldiğinde tesir gücü yüksek bir ilaca dönüşür. Serum gibidir. Zihinleri sarsan, kana karışan ve düşünme yetisini hızla ayağa kaldıran bir serum.

Beni o serum ayağa kaldırmıştı. Ailemin “dön artık” sitemine direnmedim. Döndüm. Çeviriler yapmak için bir yayıneviyle anlaştıktan sonra Aslan’ı görmek istedim. Hâlâ köyde yaşıyordu. Bir hafta sonunu Maruf’ta geçirdim. Kan kardeşimle hasret giderdim. Aramızdaki bağ yıllar önce bıraktığımız yerdeydi sanki. Omzuna attığı tüfekle köyü dolaşırken o bana neler yaptığını anlattı. Ben ona yurtdışında geçen günlerimi. Aslan’dan duyduklarım beni çok şaşırtmamıştı. Jim Hawkins’i unutmamıştı çünkü. Helenistik Roma Dönemine ait para ve sikke kataloglarına bakarak define aramaya başladığını, yetmiş iki parçalık bir seriyi tamamlamaya tek sikkenin kaldığını, bütün sikkeleri yıllar evvel Gökdere’deki girdiğimiz oyuktan geçerek ulaştığımız mağaralarda bulduğunu anlatırken “Sözünün eriymişsin,” dedi. “Maruf’un altını ikimizden başka fetheden bir babayiğit henüz çıkmadı.”

Güldüm. Seriyi tamamlarsa ne yapacağını sordum. Satacağını söyledi. Hazine avcıları köyde yıllardır cirit atıyormuş zaten. Elindeki mevcut sikkeleri müzeye bağışlamasını önerdim. Oradan ödül alacağını. Emeklerinin karşılıksız bırakılmayacağını. Tedirgindi biraz. Son günlerde izlendiğinden şüpheleniyordu. Sikkeler haricinde bulduğu ufak tefek parçaları zaman zaman antikacılara sattığını açıkladı. Elindeki antik sikkelerin çalınacağından, gözü dönmüş mezar soyguncularından çekiniyordu. “En iyisi katalogdaki serinin peşini bırakmak. Elimdeki sikkeleri müzeye verelim,” dedi. Aslan kardeşim benim. Uyanıktı. Hep öyle kalmıştı. “Ben seni müzeye götürürüm” dedim. “Yanında olurum.”

“Memo, bak ne yapalım. Elimdeki sikkeleri sana vereyim. Köyde saklamak tehlikeli. Sikkeler bir süre sende kalsın. Belki eksik kalan parçayı da bulurum. O zaman beraber müzeye gideriz” dedi. Bakıştık sadece. Anlaşmıştık. Parmaklarımızı birbirine sürttük. Tıpkı çakısıyla parmağını kestiği gün yaptığımız gibi sarıldık.

Aslan’ın evinde çaylarımızı yudumlarken sikkeleri katalogdaki resimlerin üzerine yerleştirdi tek  tek. Sonra küçük bir keseye yerleştirip bana uzattı. “Seni ararım” dedi. Vedalaştık. Eve döndüm. Emanetini güvenli bir yere sakladım.

İlk çeviriye başlamanın heyecanı bana sikkeleri unutturmuştu. Okumak, yazmak iyileştiriyordu beni. Canıma can katıyordu. Bir sabah “Maruf’un muhtarı seni arıyor” dedi evdekiler. “Hayırdır” dedim içimden. “Muhtarın benimle ne işi olabilir?” Telefona baktım. “Mehmet  evladım, köye gelebilir misin?” dedi muhtar. “Hayırdır” dedim tekrar. Gece hazine arayanlarla Jandarma’nın çatıştığını,  Jandarmaya yardım etmeye çalışan Aslan’ın vurulduğunu, hastaneye kaldırıldığını, Aslan’ı vuranların bizim uzaktan akrabalarımız olduğunu, Aslan’la dostluğumuzu herkesin bildiğini, köyde kan davası güdülmesin diye Aslan’ın akrabalarıyla konuşmamı, iki aile arasında arabuluculuk yapmamı istiyordu. Ne söyleyebilirdim. Aslan… Benim ahretliğim, kan kardeşimdi. Korktuğu başına gelmişti nihayet. Soğukkanlı olmaya çalıştım. Tereddütsüz, geliyorum dedim muhtara.

Şehir hastanesine gittim, Aslan’ı ziyaret ettim önce. Göz kırptı beni görünce. Sağ omzuna saplanan kurşunu çıkarmışlardı. Durumu iyiydi. Konuştuk eskilerden, yenilerden. Kuzeyde, İskoçya’da katılacağım kitap fuarından. Yazmak istediğim öykülerden konuştuk. Muhtarın endişelerini anlattım. Sakin sakin dinledi. Bakıştık. Ne söylemek istediğimi anlamıştı. “İçini ferah tut” dedi. Ayrılırken: “Belki bizi de yazarsın günün birinde” dedi. Bakıştık. Bakışmamız yetiyordu bize.

Belki hiç söylemeye fırsatım olmadı. Aslan ilk çocuğunun adını “Mehmet” olarak kaydettirmişti nüfusa. Ben bu yaştan sonra evlenip çoluk çocuğa karışabilir miyim? Çocuklarım olursa onun yaptığı gibi evladıma “Aslan” adını verir miyim? Bilemiyorum. Bilmemek, geleceği yazma, geleceği belirleme kabiliyetimin olmamasıyla ilintilidir sanırım.

Bildiğim, benim “Aslan” adını vereceğim bir öyküm vardı. “Onu ilk gördüğümde elindeki çakısıyla kavak ağaçlarının kabuklarını yontuyor” cümlesiyle başlayan bir öykü olacaktı bu. Sıcak, insancıl ve yüreğin diliyle konuşan.

Fatih Yavuz Çiçek
Can Öykü Gazetesi, Mart 2018, Sayı:18



4 Kasım 2019 Pazartesi

itiraf...


beraber olsaydık
soyadımdaki çiçekten dünyanın en nadide reçellerini yapardık
ve hayatımız organik kimya dersi gibi çok hem de çok eğlenceli olurdu değil mi?