Ölüyor muyum ne?

Uyurdum belki bir gün, yorgun
gözlerimden zenci bir karanfil düşerdi,
gözlerimden cesetler

sonra koşar giderdim kendi ölümüme
ölüm net bir haziran belki 
ölüm iğreti bir şaşkınlık
ölüm bana yakışan en güzel ebruli
çünkü aydınlık bir hücredeyim ve
duruyorum orada
yani beklemenin en utanmaz yerinde
gözlerimden zenci bir karanfil düşüyor
gözlerimden cesetler

berrak bir cehennem mi beni bekleyen
kör ve saldırgan bir kandil mi?

geliyorum kendi ölümüme giden 
geliyorum aptal bir eylül sabahında bekleyen 
geliyorum, tarifsiz bir şafağa kendi ufkunu çizen
geliyorum iltica bir fotoğrafa poz veren 
çünkü sürgünüm rüzgarına
ölüyor muyum ne?...

Metin Güven, "Lal Olsun, Ölsün" Süreç Yayınları, İstanbul, 1986