Aşkubbe

-sen; gece kırıklarını benim göğsümde iyileştirecek,

avuçlarımda nûrdan birikmiş ayna ve denizler bulacaksın-

gökyüzünün kiraz dallarına tırmandığımız vakitler

hayata yeni bir kelebek soyu armağan ediyoruz

şükür, ihsan ve ikram

bu duyuşla varolmaktan nasıl da zevk alıyor insan

sonra yoğun bir sis bulutu içinde

özgürleşmeye kanat çırptığımız ân geliyor aklıma

ve bir de kumral başında yükseldiğimiz atlas liman

gülümsüyorum

sonra doruktayız, divâneyiz

kanımızda atlar cennetin keşfindeyiz  

eriyen zaman yıkılan ses duvarları

ipekten

düşüyoruz

göğün yıldızları pul pul

                              dökülüyor aşkubbeden

sonra çiçek tozları serpiliyor 

nâr sütüyle yıkanıyor tenimiz

âh! telvende yaşam Monet’nin Bahçesi gibi

tarifsiz

ân, bütüncül

ân, şeb-i rûz

ayna ve deniz
aşk

s o n s u z l u k

                       s o n s u z l u k… 

fy
Eliz Edebiyat Dergisi, Nisan 2017, Sayı: 100