Değişmeyen

“Bilirsin, kolayca huysuzlaşır evler, bomboş kalırlarsa”

                                                     Yorgo Seferis

ıssızlığı giyindiğimiz odalarda

birer ikişer dökülüyor

yüzümüzdeki sır oyalı çiniler

sanırım

ve giderek daha çok

unutulmuş sınır taşlarına benzedi yaşamak

hani diyorum, 
hani nerede gün akıttığımız sofadaki güneşim

şimdi kimler hangi makamda söylüyor 
                          abdalların yetim türküsünü

(duyan, bilen yok)

çünkü her şey bir yörük düğünü gibi yaşanıp bitmiştir

ve hayatla sevişmeyi unutmuştur pıhtılaşan kan

evet diyorum, evet, güzel olan ne varsa

güz düşümüyle birlikte ağır ağır çekilip gitti ömürden

hele karlı gecelerin büyüsü

cepleri misket dolu çocukluk

iki ana bir kuzuda

dört mevsim cıvıldayan o neş’eli serçecik

âh! evleri sessizlik vurunca

insan nasıl da özlüyor uçup gitmiş kuşlarını

fy