Fısıltılar

Alıp götürdü batarken güneş
denizin tenimdeki tuzunu
yelkenli görüntüsünü, medusayı, lodosu
fesleğen tohuma durmuş
bende unutmuşsun yağmurluğunu

usun ve aşkın intikamıdır bu
eve girmek üzereyken anımsadım
kapıya paspas niyetine yaydığım
eski geceliğin çiçekleri söyledi
nice sevişmeler sonrasında
su niyetine içerdim
boynunda biriken yorgunluğu

alıp götürdü güneş
avuçlarımın birbirine değdiği yerde
aşk ve yaşam çarpışarak uyurdu

Şimdi Barcelona'da bir kadın
flemenko dansı yapıyor
saçlarının siyah topuzunda ışıltılar
ya da Diyarbakır'da bir acı
topuk vuruyor hayatın sahnesine
maskeler, mumlar, sesler
alıp götürdü batarken güneş
gidenler benim İstanbulumdu.

gidenler yurdumdan göçer
gecesine tuz çeker ağustosum
ablam hasta, annem yaşlı, ben yorgumun
ince bir çizgiyle yüzümü çizip yitiyor gündüzler
sorular gecelerde yularsız
kim vardı, nerede kayboldu resimler
uyu bebeğim uyu bebeğim uyu
masal diye sana anlattıklarım doğruydu

bende unutmuştu aşk
yağmurluğunu

Arife Kalender
Varlık, Mart 2013
Şair Şiirin Doruğunda Şiir Seçkisi Syf.47-48