Şiir, Edebiyat, Kültür, Sanat

29 Nisan 2014 Salı

Yaklaş


Çatıyı at ve parla. Karanlık harmanı burada çünkü
Koş; kır kapıları; evhamı böl ortadan
Bu ağır yükün çekirdeği benim çünkü
Uzun zaman üzdük kendimizi, kapalıdır penceresi
                                                   sükûnetin
Götür beni o tarafa; daha yüksek kayama ulaştır;
                                          ayrı kaldım çünkü.
"Öz"lerimin pınarına götürdün; kaybettim huzur
                        yüzüğünü; ağlamaya başladım.
Yol yorgunuyum; nerede bir çadır şûle ile rüzgâr
                                                   arasında
Uzak düş odasının uğultusundan?
Bulanmasın aman korku! Canlı kaynağı benim çünkü.
Dökülmesin aman hüzün! Benim güzel, yüksek arşım
                                                           çünkü
Seslen ki varlık kalksın ayağa; çiçek rengini yitirsin;
                                   kış arzulasın unutulmayı.
Seni gördüm, zaman derbendinden geçtim. Seni
                  gördüm yokluk coşkusu sardı beni.
Ve düşün: Ölümün sevdalısıyım. Doygun zambağım 
                                               senin yanında
Dostumdur benim korku salan varlık
Dökül benim kayama; aşındır kendinde beni
Örtülüyüm isim yosunuyla çünkü
Yeşer; ıslaklığın uykulu yüzüme iyi geliyor çünkü
Bitti gözle yıldızın kavgası; kal, kal ki duyulalım 
                                                 göklerce
İçeri gel; doldur tanrısızlığımı; başlangıçsız 
                                       mihrabım ol
Yaklaş, yaklaş ki ben baştanbaşa "ben" olayım

Kırıldı mahmurluk: Engin inmişti gölgeye
Zaman dökülüyordu
Eski bahçeden bir ıtır çöküyordu gözüne
                                 eski bahçenden
Mekânın kenarındaydık. Şebnem beyaz yağıyordu artık
Kırıldı boşluğun kâsesi. Gölge-yağmurda ağladık
                           ve çıktık kederin pınarından.
Gitmişti ruhumun süsü. Başka bir dünya olmuştu.
Titredim sevinçle ve bir selamla titrettim öteyi
Gölgede gidiyordu tebessüm. Gölgelerin ateşi sardı 
                                                           beni:
Ateş girdabı oldum.
Güzel bir nihayetti: Düşüncenin olmadığı...
Kökünden sökülmüş gördüm güneşi
Ve ışık hasatçısını, tatlı bir ateşle, susmuş bir dudakta
                                                               övdüm.
Sohrâb-i Sipihrî

Hiç yorum yok: