sesimde büyüttüğüm ipekböceğini
gül dokuyan ağzına bağışladım ve gittim
rahat ol; arada bir
yokla
hemen ölmesin diye
belki dut yaprağı bırakırsın avuçlarına
aslım yanık, tenhâya gittim
bir yanlışın içinde en doğru hayâli görme bilinciyle
dünyanın bütün sabahlarına gittim
çakaralmaz bir tabanca gibi
gizlenip durdum yedi cihandan
gözüm açık, ölümü provaya gittim
“kendimle konuşmalarım, gece epizotları”*
ipucu bildim ışığa meyilli yaşamanın sırrını
çünkü herkesin gökte aradığı cenneti
ben kalbimin atlasında taşırdım
ilk annemden duymuştum
bir çatlağı onarmaya ışığın sızdığı yerden başlanır
kalp sözlü emri tanımaz
kuzum: ona mey denizinden aşk-ı fermân gerekir
/yazdım/
gözlerimde sûzidil fermânı
döndüm
gül dokuyan ağzınla kucakla beni
Fatih Yavuz Çiçek
*Metin Güven
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder