Yeni Nesil Özlemler

susmanın zırhını kuşandığım atlastan

yedi kat dürülmüş mektuplar yazıyorum

hangi sözün işçiliğine soyunsa, daha çok ona benziyor kalbim

oysa biliyorum, hünerli olmak ustalığın karinesidir

ve elbette biliyorum şu denizlere sığmayan zaman diliminde

benim yaptığım rüzgâra çırak durmaktan ibaret çocukluk

yoksa bilmez miyim

‘ateş olsam cürmüm kadar yer yakarım’

zaten başka türlüsü kontrolsüz yangınlar demektir ki

aldırma

sen mülküme yakın olmaya devam et ey dildâde 

o hâlet-i ruhiyemle

ben de sana ışık hızından bile yakın olurum fakat,

gövdemin taş kesildiği yerde

hiç kimse beni bir yosun gibi sarmadı desem

dakka şaşmaz kusurlu bulunur, 

kalender meşrebindeki ömrüm 

belki acemi

belki de iki yürek arasındaki ritim farkını duymaktan âcizim,

kabul.

lâkin senden şehirler kuruyorum gündüzden geceye

senden dört başı ma’mur kuş evleri

ki

biz buna medeniyet üçgeni diyelim de

hadi formülünü fizikçiler düşünsün

aslında maya başkentini yeniden kuruyorum sevgilim

avuçlarında cömertliğin aşkına

o coşkun mi’marî

o çılgın tarzın içinde ben nerde miyim?

âh!

söylemeyi unuttum

‘taş yerinde ağırdır’

aşk, akıl ve ruhun hüzünle ayrıştığı siyah noktada

bilmem, özlediğim gölleri anlatabiliyor muyum?

Fatih Yavuz Çiçek

Ayna İnsan, 2015 Sayı: 15