Yorgun bir ışık lekesi geziniyor boynunda
Ansızın tanrı olan parmakların
Karanlık evimin perdesini aralıyor
Sarılıyorum sana, gelinciğin tutunduğu
Topraksın sen. Dilindeki kuyudan çekiyorum suyumu
Bir tırtıl gibi uzanıyorum dudaklarına
Durmadan kemiriyorum yapraklarını
Ben kuşları ölümsüz bilirdim, diyor
Senin o köpükten beyaz, etin.
Kadir Aydemir, Budala Dergisi 2013, Sayı: 23
2 yorum:
Hiya! I just would like to give an enormous thumbs up for the good information you have here on this post. I can be coming back to your weblog for extra soon. best online casino
Hello, Thank you for your message.
Yorum Gönder