Sürgülü

tutuk bir dilin güncesinden çıkıp geldik

buraya, kimliğimizin engin mavisine

ufkumuzda mağrur münzevî bir güzergâh

ürkek ellerin yazdığı cesur sözcüklerden

çözmeye hiç kalkmadım içindeki satırları

a desem… gözlerini sis basar

çocukluğunu giyinir susardı aşk

hatırlarım biraz kırılgan, küser utanırdın

alnında parçalı bulutlu bir gök

yine de kuşları uçurmayı bilirdi sesin

sonraları eksildi günler kapandı gülşen kapısı

ve birdenbire sürgülendi sonbahar

hüznün aralık perdesinden usançla

bir göç mevsimi daha göründü ömrüme

uçtum

kalbimde nâr gibi dağılan sancılar

kanatlarımda rengine direnen kar

Fatih Yavuz Çiçek