İpini kırmış uçurtmalar gibi...

Geçtiğimiz yıl edebiyat dergilerinde bilinçli bir tercihle hiç şiir yayımlamadım. Kenarda köşede beklettiğim öyküleri yayımlamaya yöneldiğimden olsa gerek dosyamdaki şiirler biraz geri planda kalmıştı sanki. En son 2017 yılına başlarken "Poğaçalar" isimli öykümü ve "Karmâşık" ismini verdiğim şiirimi benden ürün isteyen arkadaşlara göndermiştim. 

İşten güçten fırsat buldukça ürettiğim metinlerle, yazdığım şiirlerle konuşmayı severim. Böyle zamanlarda bir cümleyi, bir dizeyi düzelttiğim, içime sinmeyen biçemi ya da sonradan aklıma gelen sözcüğü eskisiyle değiştirdiğim olur. Yazın sürecinin olmazsa olmazıdır bu tarz konuşmalar. Geçtiğimiz hafta sonu "kendimle konuşmalar" moduna girip şiir dosyasında ne var ne yok diye gözden geçirirken evde kullandığım bilgisayarım çöktü. Onca yıldır üretmeye çalıştığım metinler, notlarım, demlenmeye bıraktığım şiirler, henüz yayımlamadığım öykülerimin hepsi birden flash bellekte sakladığım dosyadan nasıl olduğunu bilmediğim bir şekilde silinip kayboldu. Son birkaç yıldır yazdıklarımı yedekleme de yapmamıştım. İhmalkârlık işte. Bütün emeklerim ipini kırmış uçurtmalar gibi birkaç saniye içinde yok oldu, uçup gitti. 

Müthiş üzgünüm. Kendimi yanmış, yıkılmış, harabeye dönmüş Peterson Köşkü gibi hissediyorum. 

Geçenlerde bir TV kanalında kaybolan kedisine ağlayan kadıncağızın haberini izlemiştim. "Bu kadar gözyaşı dökmeye ne gerek var. Yeni bir kedi alır, kaybolan kedisini unutur gider" demiştim kendi kendime.

Aynı şey değil belki ama kayıplar için empati yapıyorum bugünlerde. 

İçim bomboş, kafam dumanlı.

"Tarifsiz kederler içindeyim."

fy