nasıl ansam kendimi

Ağaçtım bir defasında, bağlıydım,

Sonra sıyrıldım bu bedenden, hür bir kuş oldum

Tutsakken bir oyukta,

Çatırdayan pis bir yumurtadan azat olundum.

Neyim, nerden geliyorum, nereye gidiyorum, unuttum.

Ne çok bedene girdim,

Sert diken, firari geyik.

Akağaç dallarına dostum bugün,

Yarın gövdesine diş bilerim.

Ne zaman başladı bu suç,

beni dölden döle yüzdüren bu köçek dansına?

Fakat içimde bir başlangıç – belki de bir bitiş – ezgiler söylüyor,

Firarımdan alıkoyan beni.

Bu suçun okundan kaçasım var,

ki kum tanelerinde, yaban ördeklerinde arar beni.

Belki an gelir tanırım kendimi,

Bir güvercin, yuvarlanan bir taş belki.

Salt bir sözcük eksik işte!! Nasıl ansam kendimi?

Başka bir lisanda mesken tutmadan.

Ingeborg Bachmann

Çeviri: Ö. Gürkan Erdem