introspection

ağzı nisan bahanesi bahar
üstelik hep geçmeye meyyal bir yara
arka bahçemizdir ve deşeriz sürekli
bu çok fena.
ve birdenbire mesafesizlik
içeriyle dışarıyı aynı kılan
ilk yara öpülüşüdür uzatılan her ağız
ve bir ritüel dizkapağına eğilmiş anne.

bütün kapılar açılmak için
bütün odalar dört köşe tavaf.
sen yaramsın da,
peki ben senin neyinim şiir? dedirten
iltihaplı bir sığmazlıktır biraz
ve kusursa leylasızlık.

fenadır eşyaların sessizliği
ve kımıltısızlığı
sor kendine nasıl bozulur ahit
ve nasıl lahitleştirilir
quo vadis?
sırtımda yeryüzü atlarının nefesi
quo vadis?
elini içime daldır
gözünü gözüme
kımıldat kalksın perde.

söyle
kime bakar akşam olunca pencereler
evlerin ışıkları nereye yanar
ya bu basamaklar basamaklar
sessizliğimize inmek için mi var?

Sema Enci