herkes kendi görüntüsünün yansımasını taşır sonsuzlukta
ve herkesin görüntüsü bir yansımadır boşlukta
kimse bilmez ama bu da bir yalnızlıktır
ve yalnızlık iç içe geçmiş halidir suskunluğumuzun
deniz ve toprakla kesişen yüzümün kıvrımlarıdır
beni bir güle meyleden
bazen bir uzaklığın getirdiği ses kadar düşündürücü
bazen de hiç düşünmediğimiz hazlarımız kadar ürkütücü
ses bunlar diyorum kendi kendime ses, yalnızca ses
aslında herkes de gizliden bir süveyda var
kelimeleri nereye koydumsa durmadılar
acı duydum, acı gördüm herkes de
ne çok insan sesidir bu kalabalık
içimizde dolaşan bir furuğ yalnızlığı
yüzümüzde werther çiziği bir eda
ve insan bir kelime oyunudur varla yok arasında
herkes acıları kadar özgürdür
unuttuğu kadar esir.
Meriç Aydın
Emegin Sanatı/Şubat 2015, Sayı: 165
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder