Tarçınlı evin bahçesinde bıraktık- yorgun
Dağlara yaslanan, açan nergislerin sevincini
Sabahları rüzgârın dudağıyla öperdin
Denizin titrek, yırtılan sesini
Bozguna uğratırdı gülüşün güneşi
Sardunyanın açan gürültülü renginde
Sarılınca parmakların akardı
Ah! koparmaya kıyamadığım
Zamanı yontar, insanın üşüten yalnızlığı
Şimdi kanatılan coğrafyada
Kutsal kaselerde boğuluyor yaşam
Ansızın boşluk, kuşatan anlamsızlık
Giderken okuduğum masalları taşıdın hayata
Kalbimi yarsalar içinden sen çıkacaksın
Ardıç ağacı, yoruldum akşamı taşımaktan
Dilek Özkan
Bir Uçurum İçe, Mühür Yayınları, syf.13
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder