yaralı yüreğin alev gizleyen serinliğidir
ten şehrine vuran denizde aşkefzâ
ay sinede gömülü ak bâde
gök iki kûh-i
gül
belki doyumsuz bir tutkuyla solumaktır güz
dirimin kalbini teğet geçmeden ölmek düş
de ki:
amaç ezginâr bırakmaksa aşkı
içimizdeki ayrıksı gecenin adresi:
sisli güldehan sokağı
sabahlar ölü doğuyor kıblemize
altta yerçekimli keyfiyetin alınyazısı
üstte bir mızrak boyunda canfezâ
hayat, çoğalırken eksilmek… işte hepsi bu
Fatih Yavuz Çiçek
4 yorum:
Her çoğalıyorum dediğimizde biraz daha eksiliyoruz şu hayatta.
böyle böyle adımız silinecek yeryüzü kitabından...
Ben de hep düşünürüm; doğduğumuz andan itibaren yok olmaya doğru gidiyoruz. Ee, nedir o zaman bu telaş, bu hırs... Yaşamanın adabını kaybetmemek lazım...
Güzel dizeler. Tebrikler...
Selamlar,
"Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür. Ve bir orman gibi kardeşçesine."
Okuyarak kattığınız değer için teşekkür ederim Aze.
Yorum Gönder