Telvem

-hepimiz düşerek öğrenmedik mi yürümeyi-

tanığımdır yorulan sözüm

alın yazgımın ruhumdaki sizdüşümüne

set çekilmiş ömrümdür kanıtım

yeter!

beni firari sayın artık, ey âlem-i cevher

kirli yaşamdan mülteci

n’olur gözlerim bağlı dilim lâl

bi’daha çıkarmayın bahtımın açık havasına

böyle masum, böyle korumasız ve zülâl

en güzeli sessizliğe yazın beni

aynalarda ülkümle doya doya konuşmaya

her konuşmada yenildim aslında

geceleri sabah bilmekte gözüpek, hep yanıldım

yine de söylemek isterim utkumu

belki bir bozlak besteler kalbimde saklı çığlıklar

avunurum

-içimde yunus, dadaloğlu, muharrem ustalar-

“aman arap atları da yakın eder ırağı

adama kemlik mi gelir merdoğlu mertten ey”

demem o ki

şimdi bozgunla yüzleşmektedir avuçlarıma gizlenmiş sonum

ölüm güvercin kanatlarında yükselince

karanfil mevsiminedir benim asıl yolculuğum

fy