I
arındığım yollarda ümitvar
düşlerin göğsünden geçtim
yağmurcun kanatları
rüzgârın oğul veren yurdundan
içimdeki şehirde mozaik kapılar
yanıldığım da oldu, kırıldığım da
dedim ki: cebirsiz, tanımsız
dimdik
açıl ey kalbim açıl
‘kendi gök kubbemizden’ bana bir ses ver
okumayı yenice öğrendiğim bir ceviz masalıdır bu
emekleyen güz, finalle yüzleşmenin sancısı
ve bahar kimdir, kış kim
bu masalda ateş neremde konaklamış, boşver
aldırma
aldırma
Z bölgemdeki yangınların müellifini hiç, ama hiç sorma!
?
derim ki: aşk insan olma biçimini yaşamaksa
ömrü ağartmaktan başka nedir ki tutuşmak
II
arındığım yollarda ümitvar
saf ışığın göğsünden geçtim
siyahla beyazın kaynaştığı
fecir vakitlerinden
uyandım
Sakrum’a lehimlenmiş
tabu’da
kulyüzüm mahcup, senyüzüm âmâ
Fatih Yavuz Çiçek
