Algoloji

görüyorsun;

düşlerini giyinmek,

yarasını örtmüyor hiçbir nisâ’nın

çünkü yara;

aşk indinde kopmuş küçük bir kıyamettir

iyileşmek

kapanmak için yürekte fesleğenler büyüten

hani gün görmüş geçirmiş, yaşlı bir telkâri ustası vardı

bilmem hatırladın mı?

aynalı han’da, gümüşçülerin birinde rastlamıştık

“yürekte lale devri bitince

hayat  ince bir telin üstünde yürümeye benzer

siz; siz olun, fesleğenden şaşmayın” deyince

sen kuş taklidi yapmıştın, gülmüştük

doğallığını seviyordum, aura’na hayrandım  

unuttun mu?

kadınlar melek midir, Lilith mi? tartışılabilir

fakat basit bir taklit, içten bir gülüş

görüyorsun, şipşak çekilmiş fotoğraf gibi

tâ o gün ele vermişti, içindeki meleğin sırrını

bana gelince: farzet kuşların soyundanım

ama sen

bir kuşu göğsünden öptün mü ki bileceksin,

orada kanayan melek izini

Fatih Yavuz Çiçek