Smara

-aynı cümlenin içinde, seninle gülmek zor-

bak  uyarmadın deme hatırlatırım

sonumuz felâket kış;

sonumuz, düş ağrısından küçük bir kıyamet

ufukta incelikten kaçış görünüyor, ufukta nihavend rüzgâr

bu gidişle sesinde gülbahar sevinci çok sürmez biter

yüzünde limon küfü yalnızlık buğusu

“kanayan akrep kuyrukları* gururdan bize miras kalır

direnmeyi bırak

şimdi tutunmayı denemek lâzım bir sarmâşığa

hem belki böylece uzayıp gider

hayatın boşluktan kurtulan anlamı

belki de kızarmadan çatlar dilimizdeki nar

ve ayyıldızlı bayrak gibi kalbimizde süzülür

hüznün gönderine çektiğimiz o güzel’im bergüzar

eskilerden duymuşumdur

soğudukça buz çiçeklerine dönüşürken acı

insan her ayrılıkta en başa,

içindeki çocuğun mavisine döner

ve söğüt gölgesinde

bir ikindi uykusundan uyanır gibi şaşkın

aynalara fısıldar:

-akrebin adaleti var mıydı ki smara?

-ah! akrebin adaleti yalnızca kendine

Fatih Yavuz Çiçek

*Geriye Söz Kalır: Metin Güven

*smara: Sankristçe anı, hatıra ve aşk