kalbimin geniş düzlüğünde koşan atlar
hayatın dar geçitlerine sığmıyor
giderek
biraz daha evcilleşiyor, ruhumdaki delikan
içimi kasıp kavuran ateş çarkı
üçüncü gözümün ufuklarında su gibi serin
giderek biraz daha berraklaşıyor ömür
başımdaki duman günbegün dağılıyor mecburen
kimi zaman
itiraf etmeliyim ki çoğu zaman
seni de alıp götürsem
düşlerimin gelincik zirvesine kaçırsam mı diyorum
ne bileyim işte
sözgelimi, ışıklı bir dal kırıp göğün aynasından
ve hiçbir şeye aldırmadan
deh diyebilir miydik içimizdeki safkan doruya
bilmem ki o zaman
aynı kıbleye eğilir miydi başımız
Fatih Yavuz Çiçek
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder