Fırtına Sonrası

tedirgin sabahlarda çoğalır göğün yüzü

düşümde bir hatmi çiçeği ansızın

çakırdikenleri dalar kalbimi 

savruldukça zaman
azaldıkça çoğalan

nârım dağılır ağzımda

dilimde o sessiz ve konuşkan sızı

yakar

dokundukça geleceğin elleri
bir yunus yükselir bilinç okyanusundan:

'mirim' der,

“mirim,

konuşma!”

titreşen sonsuzluğa baktıkça

kehanet gibi tazelenir yalnızlık bilgisi

dayancım sınanır provezza fırtınalarında

'sus!' der dudaklarım

Naime Erlaçin