Tanrım, dedik, iyi ki şairler var!
Kim, hiçbir şeyi incitmeden, düzeysizliğe itmeden; tam karşıtı, o düzeysizlikleri en alışılmış, sıradan sözcüklerle bile gerileterek bağırabilirdi? Kim, iç sesin titreşimleriyle yinelenen en eskimiş sözleri -şarkımız- yenileyebilir, kim, mezar taşlarını dirilerin içe akıtılmış gözyaşlarıyla sulayıp güzelleştirebilirdi? Kim, bir ân'ı, o ân içinde kendini gizlemeden, kendini beş paralık da etmeden yaşamın alnına böyle ışıltılı bir yıldız gibi çakabilir; o ân'ın kendi gerçeğiyle varolduğuna insanları kim böylesi inandırabilirdi?
Tanrım, dedik, iyi ki şairler var!
Adalet Ağaoğlu/Yazsonu, syf, 109
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder