Prozodi

bağışla!

bazen yedirenk bir kalbin içinde yaşadığımı unutuyorum

ve hatta her sabah

kuzey yarımkürede buzdan yapılmış bir aynaya

gözlerimi açtığımı biliyor olsan da,

yeni galaksiler, hele güneş hiç mümkün değil

bu yüzden

ezelden ahire kâğıttan gemiler gibi savruluyorum

bağışla ve yaklaşma, çünkü eksiğim çok

ve çünkü

ne zaman yaşamaktan zevk almaya başlasam

omuzlarımda dünyanın beni ihtiyarlatan hüznü

yer’yüzünde prozodi hatası gibi durmaktan 

kıvranıyorum

bağışla ve ellerimi bırak

ben rüzgârın yörüngesinde aciz bir kul tanesi

çoğu zaman

yedirenk bir kalbin içinde yaşadığımı unutuyorum

“sevgili, ey biricik sevgili”*

ellerimi bırak

dağların sisli tacına, bağışla kusurlarımı

Fatih Yavuz Çiçek