Şiir, Edebiyat, Kültür, Sanat

2 Mart 2014 Pazar

Prozodi


bağışla!
bazen yedirenk bir kalbin içinde yaşadığımı unutuyorum
ve hatta her sabah
kuzey yarımkürede buzdan yapılmış bir aynaya
gözlerimi açtığımı biliyor olsan da,
yeni galaksiler, hele güneş hiç mümkün değil
bu yüzden
ezelden ahire kâğıttan gemiler gibi savruluyorum

bağışla ve yaklaşma, çünkü eksiğim çok
ve çünkü
ne zaman yaşamaktan zevk almaya başlasam
omuzlarımda dünyanın beni ihtiyarlatan hüznü
yer’yüzünde prozodi hatası gibi durmaktan 
kıvranıyorum

bağışla ve ellerimi bırak
ben rüzgârın yörüngesinde aciz bir kul tanesi
çoğu zaman
yedirenk bir kalbin içinde yaşadığımı unutuyorum

“sevgili, ey biricik sevgili”*
ellerimi bırak
dağların sisli tacına, bağışla kusurlarımı

Fatih Yavuz Çiçek

2 yorum:

eylül nisa yolcuoğlu dedi ki...

Ne güzel... Yüreğinize sağlık!

mabelard dedi ki...

Şiirler okundukça, paylaşıldıkça değer kazanıyor. Teşekkür ederim. Selamlar